وقتي به بعضي ديابتي‌ها مي‌گوييم چرا با وجود اين همه هشدار و اطلاع‌رساني مبني بر اينکه همه افراد بايد قند خون ناشتاي خود را مورد بررسي قرار دهند، شما چنين کاري نکرده‌ايد، مي‌گويند «ما هيچ علامتي دال بر ديابت نداشتيم.»
درست است که پرنوشي و پرادراري از علامت‌هاي ديابت است اما يادتان باشد اگر قند خون ناشتاي شما بالاي 126 هم برود و در گروه مبتلا محسوب شويد، لزوما اين علامت‌ها را نداريد. اجازه بدهيد بسيار ساده برايتان از اول مرور کنم. وقتي در عملکرد و سوخت و ساز بدن اختلال ايجاد شود در ابتدا سوخت و ساز مواد قندي، بعد چربي‌ها و بعد مواد پروتئيني دچار اشکال مي‌شود. به همين دليل ما به شما مي‌گوييم قند خون خود را اندازه‌گيري کنيد. شما هم به آزمايشگاه مي‌رويد. اگر قند خون ناشتاي شما (حداقل هشت ساعت غذا نخورده باشيد) زير 100 باشد، در حد نرمال هستيد. اگر عدد بين 100 تا 126 را نشان بدهد به زبان ساده در گروهي هستيد که قرار است بعدا ديابت بگيريد و حتما بايد حواس‌تان را جمع کنيد و با اصلاح شيوه غذا خوردن، ورزش کردن و در يک کلام اصلاح الگوهاي زندگي خود، از پيوستن به گروه مبتلايان ديابت پيشگيري کنيد.
شما در تحمل گلوکز اختلال داريد و در گروه پيش ديابت هستيد. گروه سوم هم کساني هستند که مي‌بينند قند خون‌شان بالاي 126 است، يعني ديابت دارند. شايد اين افراد تعجب کنند که چرا هيچ علامتي نداشته‌اند. اتفاقا همين امر بعضا موجب مي‌شود برخي بيماران با مشکل چشمي و يا با درگيري عروق و اعصاب پاها به پزشک مربوطه مراجعه کنند و تازه متوجه شوند اين مشکلات خاص به دليل عوارض ديابت بوده است.
نکته مهم همين جاست که قند خون ما اگر تا حدود 180 هم برسد از ادرارمان دفع نمي‌شود. وقتي به بالاي 180 رسيد از ادرار عبور کرده و با خودش آب دفع مي‌کند و شخص احساس تشنگي و همين‌طور زياد شدن ادرار پيدا مي‌کند. در اينجا او تازه علامت‌دار مي‌شود. اين در حالي است که ديابت پنهان او، مخفيانه عوارض زيادي برايش به جا گذاشته است. پس مبادا به بهانه اينکه علامتي از ديابت نداريد، قند خون خود را بررسي نکنيد.

گردآوری و انتشار : پایگاه تخصصی دیابت ایران