ديابت بي‌مزه نوعي بيماري است که طي آن مقدار زيادي از مايع رقيق شده به صورت ادرار از بدن بيمار دفع مي‌شود. عوامل متعددي سبب بروز اين بيماري در افراد مي‌شود. ديابت بي‌مزه در موارد زيادي از دوران بچگي يا اوايل بزرگسالي (حدود 20 سالگي) شروع مي‌شود و اغلب در مردان شايع‌تر از زنان است.
منشا بروز اين بيماري به اختلال در عملکرد غده هيپوفيز مغزي است و هر عاملي که موجب بيماري يا نقص عملکرد هيپوفيز شود، موجب بروز بيماري ديابت بي‌مزه در افراد مي‌شود. از مهم‌ترين عوامل بروز بيماري مي‌توان به وجود تومورهاي هيپوفيز يا هيپوتالاموس اشاره کرد. اعمال جراحي روي هيپوفيز يا هيپوتالاموس و يا استفاده از مواد راديواکتيو و اشعه درماني تومورهاي مغزي، عامل دوم ايجاد بروز ديابت بي‌مزه است.
سومين عامل، جراحات شديد به سر در اثر تصادفات و يا تروماهاي شديد مغزي است که اغلب با شکستگي در جمجمه نيز همراه است. چهارمين عامل، مرگ مغزي و ايست قلبي تنفسي در افراد است که به نوبه خود با تاثير روي سلول‌هاي مغزي موجب بروز ديابت بي‌مزه مي‌شود.
در برخي از موارد نيز هيچ‌کدام از عوامل در فرد بيمار ديده نمي‌شود اما فرد به اين بيماري مبتلا است. اين بيماران به طور معمول از دوران کودکي گرفتار اين بيماري شده‌اند. اين دسته از بيماران اگر هيچ عامل محرک بيماري را با خود به همراه نداشته باشند، به عنوان بيماران ايدوپاتيک طبقه‌بندي مي‌شوند. علايم مهم اين بيماري عبارت است از پرادراري، تشنگي بيش از حد و پرنوشي که تقريبا در تمام بيماران مبتلا به ديابت بي‌مزه ديده مي‌شود.
در نوع شديد بيماري حجم زيادي از مايعات بدن به صورت ادرار از بدن بيمار دفع مي‌شود که گاهي اين مقدار به حدود 16 تا 24 ليتر در روز مي‌رسد و شخص بيمار نياز به ادرار کردن در هر 30 تا 60 دقيقه را احساس مي‌کند. در اين حالت اگر مقدار لازم آب و مايعات به بدن بيمار نرسد، ممکن است کم‌آبي شديد در بدن شخص ايجاد شود که موجب بروز ضعف، تب، حالت‌هاي رواني، سستي بيش از حد و مرگ مي‌شود.
به همين علت در برخورد با اين‌گونه بيماران بايد آنها را به سرعت به مراکز درماني منتقل کرد تا در ابتدا، علت بروز بيماري مشخص شود و سپس با درمان ابتدايي موجب جلوگيري از بروز عوارض بيماري در شخص شويم و در نهايت با بررسي دقيق، علت اصلي بروز بيماري کشف و درمان شود.

گردآوری و انتشار : پایگاه تخصصی دیابت ایران